Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 1957






ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016




 το 10 και βάση το 6). Τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των συσπουδαστών ανήλθε σε 97. 
Θ. ΔΕΡΜΑΤΙΔΗΣ
Οι ποιο πολλοί ήσαν παλιότεροι σπουδαστές που είχαν στρατευτεί λόγω  του εμφυλίου, υπήρχαν και μερικοί, ελληνικής καταγωγής, που είχαν μεταγραφεί από ξένα πολυτεχνεία μετά από υποτίμηση της δραχμής τότε από τον Μαρκεζίνη. Από τους 97 είναι εν ζωή 45 υπερογδοντάχρονοι. Στη συνεστίαση προσήλθαν 16 αρκετά ρωμαλέοι για την ηλικία τους, συμφωνήσαμε μάλιστα η επόμενη συνάντηση, το 2017, 60 χρόνια από την περάτωση των σπουδών μας, να γίνει μεσημέρι για να υπάρξει μεγαλύτερη προσέλευση. Η υνεστίαση οργανώθηκε από τους συναδέλφους Θ. ΔΕΡΜΑΤΙΔΗ και ΣΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟ


Ν. ΣΤΡΟΥΜΠΟΣ, Σ. ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ, Β. ΚΟΛΙΑΣ, Κ. ΣΙΟΝΤΗΣ





Κ. ΔΕΤΣΗΣ, Ν. ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ, Χ. ΦΩΣΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ι. ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ



ΣΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ, ΣΤ. ΠΛΑΓΙΑΝΝΑΚΟΣ, Β. ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ, Κ. ΔΕΤΣΗΣ (φωτογράφος Ν. Λευκαδίτης)


Κ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Στη συνεστίαση είχαμε και μια ευχάριστη έκπληξη από το συνάδελφο Αντώνη Καραμάνο που μας προσέφερε  από ένα αντίτυπο της


Α. ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ, ΑΘ. ΠΑΝΑΓΑΚΗΣ





http://www.anthonykaramanos.blogspot.com στην ίδια διεύθυνση θα βρείτε και άλλες εργασίες του συνάδελφου Α. Καραμάνου όπως τη μονογραφία για τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, για τους δάσκαλους του γένους, καθώς και περιγραφή του ηλιακού ρολογιού του Δημαρχείου Παλαιού Φαλήρου

Σύμπτωση;;;


Τον Ιούλιο του 1957 από τους συμμαθητές είχαν καταταγεί 11 όπως φαίνεται στη φωτογραφία, πριν να βγουν τα αποτελέσματα. Το περίεργο είναι ότι είναι εν ζωή είναι οι 10 και οι 6 ήσαν παρόντες στη συνεστίαση.

Τα λάθη των μηχανικών και τα λάθη των γιατρών

Το 1952 που μπήκαμε στο ΕΜΠ στο πρώτο έτος γινόντουσαν γενικά μαθήματα, μαθηματικών, φυσικής, χημείας που τώρα γίνονται στην 6η λυκείου. Επίσης είχαμε μια ξένη γλώσσα για τεχνικούς κυρίως όρους και μαθήματα σχεδίου και καλλιγραφίας.
Ο καθηγητής των γαλλικών, Καραβάς νομίζω στο όνομα,  θυμάμαι που έλεγε, τα γαλλικά είναι η γλώσσα της λογοτεχνίας, τα ιταλικά η γλώσσα της όπερας, τα γερμανικά η γλώσσα της επιστήμης και σταματούσε εκεί και περίμενε κάποιος από κάτω, όπως πάντα να τον ρωτήσει για τα αγγλικά και αυτός απαντούσε μα τα αγγλικά δεν είναι γλώσσα; βλέπεις α και διαβάζεις ε, βλέπεις ε και διαβάζεις ι, βλέπεις ι και διαβάζεις α, γλώσσα είναι αυτή χωρίς γένη χωρίς πτώσεις!!!
Στο δεύτερο έτος άρχιζαν τα καθαρά τεχνικά μαθήματα.
Την εποχή εκείνη οι μηχανολόγοι έκαναν στο δεύτερο έτος οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ) μαζί με τους πολιτικούς και είχαν δικαίωμα υπογραφής, μελέτης διωρόφου όπως οι υπομηχανικοί. Ειρήσθω εν παρόδω – που λέγαμε εκείνα τα χρόνια-, οι υπομηχανικοί της εποχής εκείνης λίγο διέφεραν από τους μηχανικούς, από γνωστική άποψη,  γιατί όλοι μαζί μηχανικοί – υπομηχανικοί κάθε χρόνο έμπαιναν περί τους 120 (τώρα κάθε χρόνο μπαίνουν περί τους 600 μηχανικοί).
Στο δεύτερο έτος ένα χρόνο πριν από εμάς έκανε το μάθημα ένας καθηγητής αθυρόστομος τον οποίο οι σπουδαστές ονόμαζαν, δεν ξέρω γιατί, ο ΠΕΠΕΣ. Ελεγε λοιπόν στο μάθημα, για τους μηχανολόγους: ΜΗ, ΧΑΝΩ, ΛΟΓΟΥΣ. Για τους πολιτικούς έλεγε να προσέχετε ρε γιατί τα λάθη των γιατρών θάβονται κάτω από τη γη ενώ των μηχανικών είναι πάνω και τα πληρώνεις ακριβά. Εκείνη την εποχή οι σπουδαστές δεν έκαναν απουσίες, οι καθηγητές σπάνια, μια δυο φορές το χρόνο έπαιρναν παρουσίες και αν έλειπε κανείς έπρεπε να πάει βεβαίωση γιατρού. Μας έλεγαν να καθόμαστε πάντα στην ίδια θέση για να  ελέγχουν την παρουσία με μια ματιά. Ειρήσθω πάλι εν παρόδω, το 1974 που σπούδαζα μηχανολόγος και πήγαινα μόνο κάθε Σάββατο στο μάθημα, επί 250 σπουδαστών ήταν παρόντες μόνο 7 και ο καημένος ο καθηγητής, Σακελάριος, πρύτανης τότε έκανε ειδικά μαθήματα χημείας και έλεγε τουλάχιστο να ήξερα ότι είστε πάντα οι ίδιοι 7;;;. Κατάντια, δεν ξέρω πως είναι τώρα αλλά θυμάμαι ένα Σάββατο 10 λεπτά πριν κτυπήσει το κουδούνι να μπαίνει ένας σπουδαστής με το Ρίζο ανά χείρας να κάθεται στην πρώτη γραμμή για να διαβάσει τη «γραμμή» του κόμματος και να αφήνει ο αθεόφοβος και ανοικτή την πόρτα. Να κατεβαίνει αδιαμαρτύρητα ο πρύτανης να κλείνει την πόρτα και να συνεχίζει κανονικά το μάθημα. Τότε σκέφτηκα που είσαι Γιώργο Κορωναίε, καθηγητής της σιδηροδρομικής, πρύτανης που εκείνη  την εποχή (1954) επειδή, γέλασε χωρίς λόγο κάποιος σπουδαστής, την ώρα του μαθήματος, τον φώναξε στην έδρα του έδωσε ένα χαστούκι και του είπε καθίστε κάτω. Καμία αντίδραση. Και τώρα ξανά στον ΠΕΠΕ . Μας λέει στο μάθημα αύριο θα πάμε να δείτε ένα στέγαστρο που έπεσε. Ο μαλάκας ο συνάδελφός σας φαίνεται ότι κοιμόταν (προφανώς δεν απουσίαζε) όταν σας τα έλεγα. Στα πλαίσια τα σίδερα του προβόλου πρέπει να κατεβαίνουν πάντα κάτω στα κατακόρυφα στοιχεία και να αγκυρώνονται στη θλιβόμενη ζώνη, ακούτε ρε να προσέχετε γιατί τα λάθη των μηχανικών είναι πάνω από τη γη. Μας έκανε και το σχετικό σχέδιο στον πίνακα.(σχεδιάζοντας το λάθος και δίπλα τη σωστή διάταξη των σιδήρων). Υπενθυμίζω εδώ ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ούτε καν ηλεκτρονικές αριθμομηχανές αλλά όλα γινόντουσαν με το λογαριθμικό κανόνα.

Την άλλη μέρα μας πήγε. Ηταν ένα στέγαστρο 10 μέτρα μήκος από μπετόν σε σχήμα Γ, σε σταθμό λεωφορείων που είχε πέσει την ώρα που το ξεκαλούπωναν και ευτυχώς πρόλαβα οι εργάτες και έφυγαν και έτσι δεν υπήρξαν θύματα. Τον είχαν βάλει πραγματογνώμονα και φώναξε το μηχανικό και του λέει ρε πού,,,,τη όταν τα έλεγα κοιμόσουνα;;. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως του ξέφυγε του μηχανικού, μάλλον δε θα πήγε να δει τα σίδερα, αλλά ακόμη και ο σιδεράς πρέπει να ήταν εντελώς άσχετος.
Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι κάθε χρόνο ο συνάδελφος Ν. Λευκαδίτης μας βγάζει τις σχετικές φωτογραφίες και μας τις στέλνει μάλιστα και ταχυδρομικώς.
άλλη μια στην αίθουσα αναμονής του εντευκτηρίου του Καποδιστριακού όπου και γευματίζουμε τα τελευταία έξη χρόνια.
(ΔΕΤΣΗΣ, ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ, ΚΟΛΙΑΣ, ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ)
Και πάλι το πρόγραμμα δεν ελέγχεται και έτσι ενώ χρησιμοποιώ την ίδια γραμματοσειρά και δεν αφήνω κενά αυτό... κάνει ότι θέλει!!!!








ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ  15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012


Προσφατα (2015)διάβασα το βιβλίο ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ  του συναδελφου Χριστοφορου Κωνσταντινιδη. Τον Κωνσταντινιδη ειχα γνωρίσει σαν προισταμενος της υπηρεσιας κατασκευών του ΟΤΕ. Ειχε γεννηθει το 1921 και πραγματικα εχει ενδιααφέρον να διαβάσει κανείς το βιβλίο του στο οποίο περιγράφει όλες τις δυσκολίες  που ξεπέρασε μέχρι να καταξιωθεί. Είναι φυσικό να πέρασε δύσκολες μέρες γιατί τέλειωσε το ΕΜΠ το 1944 και γνώρισε πολλή δυστυχία. Εχει κάνει σαν πρόεδρος Εργοληπτικων εταιρειών σημαντικα έργα. και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στον ΟΤΕ, σαν ΒΙΟΤΕΡ,  εκανε ένα πύργο μικροκυμμάτων και ένα πολυόροφο γκαράζ. Στην Κατεχάκη το πολυόροφο κτίριο της ΚΥΠ . Από το βιβλίο του έχω πάρει τις φωτογραφίες με τους καθηγητές του ΕΜΠ. Εβαλα τους γνωστούς σε εμάς και οι οποίοι βέβαια είναι σε νεαρά ηλικία  (θα τις βρείτε στο τέλος του κειμένου)

(Το κείμενο  που αναπτύσσεται παρακάτω απηχεί  προσωπικές απόψεις τουσυντάξαντος Βασιλείου Μαυρογένη. Υπάρχουν πολλες ατέλειες στο κείμενο που οφείλονται στη δυσκολία χρήσης του προγράμματος. Οποιος συνάδελφος θέλει να γραφούν απόψεις και εμπειρίες του απο την επαγγελματική του καριέρα να συνεννοηθεί μαζί μου email:  bamavro at otenet gr.
Επίσης έχω γράψει μερικά πράγματα για την ιστορία του beton  στη διεύθυνση   www.betonhistory.blogspot.com

Στις 15 Μαρτίου του 2012 κάναμε την εικοστή συνεστίαση, μεταξύ των συμμαθητών που εισαχθήκαμε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1952. Εξήντα χρόνια από την είσοδο στο Πολυτεχνείο!


ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΑΡΑΝΑΣΟΣ

Η πραγματοποίηση των συνεστιάσεων οφείλεται βασικά στους συναδέλφους Σπύρο Αποστολάτο, Θεοδωρο Δερματίδη με την εποπτεία του Δημήτρη Καρανάσου .

Ο Δημήτρης Καρανάσος είχε αναδειχθεί με απόλυτη ομοφωνία πρόεδρος της τάξης με αρμοδιότητες να συζητά με τους καθηγητές και επιμελητές τα μικροπροβλήματα που τυχόν είχαμε, π.χ. πότε θα γίνει η ετήσια εκδρομή – πάντα εντός Ελλάδας - , να αναβληθεί μια δυο μέρες η παράδοση μια εργασίας κλπ.

 

ΣΠΥΡΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ

Οι συνθήκες διαβίωσης τη δεκαετία του 1950 ήταν υποτυπώδεις. Στα περισσότερα σπίτια τα ξύλινα ψυγεία λειτουργούσαν με παγοκολόνες που κάθε πρωί σου άφηνε έξω από την πόρτα ο παγοπώλης. Εκεί άφηνε και το γάλα ο γαλατάς. (υπήρχε, για τους μη δεξιούς, και η ρήση : αν το πρωί σου χτυπήσουν την πόρτα θα είναι ή ο γαλατάς ή ο… χωροφύλαξ !!) Το φαγητό ψηνόταν σε γκαζιέρες πετρελαίου, η θέρμανση γινόταν με σόμπες πετρελαίου, το πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη και στα λουτρά είχαμε μια λεκάνη τουαλέτας, πολλές φορές χωρίς καπάκι και ένα καζανάκι, μαντεμένιο, στο πατάρι, τα περίφημα «Νιαγάρα». Το λούσιμο γινόταν μια φορά τη βδομάδα στη σκάφη με νερό που ζεσταίναμε στην κουζίνα. Θερμοσίφωνα δεν υπήρχαν,

ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΜΑΤΙΔΗΣ

ελάχιστα τηλέφωνα και μερικά ραδιόφωνα, ποιο πολλά ίσως γραμμόφωνα (πικ-απ). Και ερχόμαστε τώρα μετά 60 χρόνια να έχουμε σύγχρονα σπίτια με ηλεκτρικές κουζίνες, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις, λουτρά, κεντρικές θερμάνσεις, κλιματιστικά  και τόσες άλλες ευκολίες. Να έχουμε εξοχικά σπίτια και βέβαια ΙΧ αυτοκίνητα και κινητά τηλέφωνα (πολλές φορές ένα το κάθε μέλος της οικογένειας).

Από τους ενενήντα επτά που αποφοίτησαν το 1957 οι 18 είχαν έρθει ή από χώρες του εξωτερικού ή από το στρατό που είχαν εκπληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία (το 99 % των εικοσάχρονων, τότε  εισαχθέντων αποφοίτησαν στα 5 χρόνια σπουδών) Από αυτούς ήρθαν στη συνεστίαση 27 ογδοντάχρονοι πλέον Μηχανικοί. Ενας σημαντικός αριθμός 43 περίπου συναδέλφων έχουν φύγει. Και τώρα εν όψει της κρίσης κάναμε ένα απολογισμό της 60χρονης σταδιοδρομίας μας. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μας συμβάλαμε αισθητά στην ανύψωση του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού λαού, φυσικά η ανύψωση αυτή έγινε με σημαντική  κακοποίηση του περιβάλλοντος. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη πολιτική και οικονομική κρίση για την οποία, κατά τη γνώμη μας, έχει πολύ μεγάλη ευθύνη ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αλλά και ο ελληνικός λαός. Ειλικρινά κανείς μας δεν ήξερε τι να ψηφίσει και αν πρέπει καν να ψηφίσει. Πιστεύουμε όμως, ότι όπως εμείς με γνώση, προσπάθεια και εργατικότητα μπορέσαμε να φέρουμε την Ελλάδα σε ένα αξιόλογο βιοτικό επίπεδο έτσι και οι νέοι άνθρωποί με τη γνώση την εργατικότητα και την προσπάθεια θα μπορέσουν να ισορροπήσουν  τις καταστάσεις ώστε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες Η τάξη μας ήταν ακομματική, τα πολιτικά κόμματα μας ήταν "άγνωστα". Οι σπουδές ήταν εντατικές πρωί 8,30 μέχρι 2,30 το μεσημέρι, και τα απογεύματα 5-8 και του  Σαββάτου συμπεριλαμβανομένου. Αργότερα έκοψαν το απόγευμα του Σαββάτου. Τις Κυριακές ασχολούμαστε στην επίλυση ασκήσεων και σύνταξη εργασιών. Χρόνος για διασκέδαση μηδέν. Αλλά και να υπήρχε δεν υπήρχαν τα χρήματα. Ενα κουστούμι τρίτης κατηγορίας, ένα ζευγάρι παπούτσια, τις ποιο πολλές φορές σολιασμένα, δυο πουκάμισα και μια, δυο ... γραβάτες. Παλτό ήταν είδος πολυτελείας. Πολλοί συνάδελφοι μηδέ και εμού εξαιρουμένου  και μάλιστα όσοι προερχόμαστε από επαρχία αντιμετωπίζαμε ακόμη και πρόβλημα διατροφής. Την εποχή εκείνη υπήρχαν ετήσια δίδακτρα στο Πολυτεχνείο ύψους περίπου όσο ένας μηνιαίος μισθός δημοσίου υπαλλήλου. Τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων είχαν έκπτωση 50% και όσοι ήταν στους οκτώ πρώτους του έτους είχαν έκπτωση 75 %. Ετσι είχαμε αγώνα να είμαστε στους οκτώ πρώτους.  Εγώ είχα και ένα μεγάλο πλεονέκτημα, παρ όλο που η καταγωγή μου ήταν από τα Χανιά της Κρήτης, είχα πολλούς στενούς συγγενείς στην Αθήνα (15 πρώτα ξαδέρφια και 25 δεύτερα). Ετσι εύρισκα εύκολα τις Κυριακές και εορτές τουλάχιστο, φιλοξενία από συγγενείς. Στα Κρητικά έθιμα η συμπαράσταση των συγγενών είναι αμέριστη. Σημειώνω εδώ ότι σαν υποψήφιος του Πολυτεχνείου είχα νοικιάσει ένα δωμάτιο μαζί με ένα άλλο υποψήφιο της Μαθηματικής κάπου στην Πάντειο και κάθε μέρα πήγαινα, από Πάντειο με τα πόδια στο Κουκάκι και από εκεί με το τραμ στο φροντιστήριο του Κανέλλου στην πλατεία Αμερικής. Το δωμάτιο αυτό είχε γκρο μπετόν κάτω, η πόρτα 10 πόντους μικρότερη για να γίνει αργότερα πάτωμα, χωρίς θερμοσίφωνο. Σε όλο τον όροφο (τρια δωμάτια και κουζίνα) επτά φοιτητές.  Δεν υπήρχαν ψυγεία, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, τηλέφωνα ή θέρμανση. Γράφαμε κανένα γράμμα στους δικούς μας κάθε 10, 15 μέρες. Εκεί περάσαμε, χωρίς θέρμανση, ένα ολόκληρο χειμώνα με σκέτη πλάκα μπετόν από πάνω . Και όμως δεν μας έκανε καμία εντύπωση. Πολεμούσαμε για το μέλλον μας και δεν το βάζαμε κάτω για τίποτα. Μάλιστα όλες αυτές οι εμπειρίες μας σκληραγώγησαν και είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία. Αλλωστε οι συνθήκες ήσαν για όλους περίπου όμοιες. Και όπως λένε και στην Κρήτη: όπου είναι πολλοί .. ποθαμένοι,  ποθαμός δεν υπάρχει. Από τους 72 επιτυχόντες οι Αθηναίοι ήταν μικρή μειοψηφία, οι ποιο πολλοί ήσαν επαρχιώτες με πολύ δύσκολα οικονομικά.

Στις τελευταίες τάξεις του Πολυτεχνείου ο πρύτανης Κορωναίος έβαλε ένα χοροδιδάσκαλο να μας μάθει χορό… ταγκό και βαλς και…τσα τσα. 1,2,3,4  και 1,2,3,4  και έτσι μάθαμε ταγκό και κάναμε  και ένα χορό, το χρόνο,  τη Τσικνοπέμπτη, που έγινε η .. εθνική γιορτή του Πολυτεχνείου, στο υπόγειο της Σχολής Καλών Τεχνών, που στεγαζόταν στην ίδια αυλή με εμάς.

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Στο υπόγειο αυτό ήταν η λέσχη του Πολυτεχνείου, που τρώγαμε και αρκετά φθηνότερα γιατί δεν πηγαίναμε τα μεσημέρια σπίτια μας αφού στις 5 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ είχε πάλι κάθε μέρα μάθημα. Σημειώνω εδώ ότι η φήμη του Πολυτεχνείου τότε, όχι άδικα, ήταν ισάξια των Γερμανικών Πολυτεχνείων του Ααχεν και του Μονάχου που εθεωρούντο τότε από τα καλύτερα του κόσμου.

 Για να εισαχθεί κανείς στη σχολή πολιτικών μηχανικών έπρεπε να συγκεντρώσει 36 μονάδες στα έξη μαθήματα (Εκθεση, Φυσική, Χημεία και τρία μαθηματικά, Αλγεβρα, Γεωμετρία, Τριγωνομετρία) Επιπλέον έπρεπε να είχε στα μαθηματικά τουλάχιστον 15 μονάδες. Ο αριθμός των εισακτέων ήταν 70 και ο αριθμός των διαγωνιζομένων περί τους 500 (1:7).

 Στις σπουδές η βάση βαθμολογίας ήταν το 5,50,  αλλά ο μέσος όρος βαθμολογίας στο σύνολο των μαθημάτων,  ήταν το 6. Ο προφορικός βαθμός (πρόοδος) σε ακολουθούσε όλο το χρόνο  και μπορούσες να μείνεις μετεξεταστέος για το Σεπτέμβριο, το πολύ σε τρία μαθήματα κουβαλώντας πάντα τον προφορικό βαθμό.  Πάνω από οκτώ δεν έπαιρνε κανείς. Εννέα ο καθηγητής και 10 …ο Θεός!! Απουσίες δεν δικαιολογούνταν παρά μόνο σε περίπτωση ασθενείας. Αν έμενες και σε ένα μάθημα, μετά το Σεπτέμβριο, επαναλάμβανες ολόκληρο το χρόνο και φυσικά όλα τα μαθήματα. Το φαινόμενο ήταν σπάνιο διότι παρά την πολύ αυστηρή βαθμολογία διάβαζαν όλοι και τελικά προαγόταν το 99% . Αν έμενες και δεύτερη φορά σε απέβαλαν δια παντός – δε θυμάμαι να υπήρξε τέτοια περίπτωση-. Υπήρξε όμως μία περίπτωση συναδέλφου, Ανδρέας Βελής,  που αποβλήθηκε και μάλιστα είχε πάει φυλακή και δραπέτευσε.   Θυμάμαι ότι είχε έρθει η ασφάλεια και τον συνέλαβε μέσα από το σχεδιαστήριο. Ο Ανδρέας ήταν τοπογράφος και οι τοπογράφοι έκαναν σχέδιο και παραστατική γεωμετρία μαζί με εμάς. (Τον Ιούλιο του 1955, 27 κομμουνιστές κρατούμενοι δραπέτευσαν από τις φυλακές Βούρλων του Πειραιά, έλεγε η είδηση, σκάβοντας στοά, πιθανόν να ήταν έργο του). Διέφυγε στο παραπέτασμα και μετά τον εμφύλιο γύρισε πολιτικός Μηχανικός από την Τασκένδη. Λεπτομέρειες για το γεγονός είχαν γράψει οι εφημερίδες.  Αργότερα γυρίστηκε το γεγονός κινηματογραφική ταινία. Λεπτομέρειες της απόδρασης μπορείτε να δείτε στο Ιντερνετ στη διεύθυνση :

  

Την εποχή εκείνη το Πολυτεχνείο είχε Σχολή Πολιτικών Μηχανικών με 70 εισακτέους, Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων με 35, Αρχιτεκτόνων με 45 και Χημικών Μεταλλειολόγων και Τοπογράφων με πολύ λιγότερους. Στην τάξη μας είχε εισαχθεί μία κοπέλα και στους Αρχιτέκτονες ήταν περίπου μισοί μισοί. Όταν είμαστε στο τρίτο έτος μπήκε η πρώτη κοπέλα στους Μηχανολόγους πράγμα που αποτέλεσε γεγονός…και φαινόμενο!

Οι ποιο πολλοί καθηγητές, άριστοι επιστήμονες, είχαν σπουδάσει στα καλύτερα πολυτεχνεία της Γερμανίας και της Ελβετίας.

Πολλοί από τους καθηγητές ήταν απόμακροι στην

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΠΙΤΣΑΚΟΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΗΧΑΝΙΚΗ

 επαφή με τους σπουδαστές, υπήρχαν ορισμένοι όμως που ήταν πολύ προσιτοί. Γενικά το επίπεδο των, θεωρητικών γνώσεων, των καθηγητών ήταν πολύ υψηλό. Μερικοί ήταν πραγματικοί δάσκαλοι με αποτέλεσμα να είναι επιτυχία να τον έχεις καθηγητή. Ενας από αυτούς ήταν ο Λεωνίδας Μπιτσάκος (έκανε μάθημα Μηχανικής και αντοχής των υλικών, τρία χρόνια σε τάξεις χρονιά παρά χρονιά. Μας έδινε ασκήσεις μηχανικής που έπρεπε να τις παραδίνουμε λυμένες και καθαρογραμμένες κάθε Δευτέρα. Ετσι δεν υπήρχε Κυριακή ελεύθερη.) Αλλοι πολύ καλοί ήταν ο Ρουσόπουλος Στατική, ο Σόλων Κυδωνιάτης αρχιτεκτονική, Ο Κωστέας σιδηρές κατασκευές, Ο Bέης γεωδαισία.

Ο Ρουσόπουλος, εκτός από άριστος Μηχανικός και δάσκαλος, ήταν πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, λίγο φιλόσοφος, σοβαρός. Τον είχαμε σαν υπόδειγμα και τον εκτιμούσαμε πάρα πολύ.  Νιώσαμε μεγάλη απογοήτευση όταν δέχτηκε να γίνει υπουργός στην κυβέρνηση του Νόβα – αποστατών, το 1965.

Ο Σόλων Κυδωνιάτης
 ακαδημαικός,  μάθημα αρχιτεκτο-νική, είχε τρομερή πείρα και ήταν άριστος δάσκαλος. Η γυναίκα του Εθελ, αρχιτέκτων, είχε σκοτωθεί πέφτοντας σε απροστάτευτο φρέαρ ανελκυστήρα σε κατασκευαζόμενη οικοδομή! Το θυμόμουν πάντα και έβαζα πλέγμα στις πόρτες των ανελκυστήρων, γινόμουνα δε θηρίο αν έβλεπα να έχει βγει το πλέγμα.


Ο Γιώργος Βέης, φοβερή περίπτωση. Είχε πάρει το δίπλωμα του τοπογράφου το 1951, νεότατος και το 1953 μπαίνει στην τάξη – είχε αρρωστήσει ο καθηγητής της Γεωδαισίας Σφήκας- και χωρίς να τον συστήσει κανείς αρχίζει να κάνει μάθημα. Φαινόταν νεότερος από μας και έτσι που ήταν και μικροκαμωμένος, δε σου γέμιζε το μάτι. Αρχισαν από κάτω κάτι ψίθυροι, κάτι γελάκια. Ο Βέης κτύπησε το χέρι


ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΓΕΩΔΑΙΣΙΑΣ

στην έδρα και σε μισή ώρα ήταν πλήρως κυρίαρχος της κατάστασης. Φοβερός τύπος, δάσκαλος και άριστος επιστήμονας. Σήμερα είναι πρόεδρος του ΑΣΕΠ. Στο Ιντερνετ μπορεί κανείς να δει το βιογραφικό του.

Ο Παύλος Σαντορίνης εξαίρετος επιστήμονας, είναι ο εφευρέτης του ραντάρ. Μας έκανε ειδικά μαθήματα φυσικής. Την εποχή εκείνη 1952 ανέπτυσσε θέμα την αιολική ενέργεια!! Ένα ευτράπελο που είχε συμβεί  με το Σαντορίνη, σε παλαιότερα χρόνια από εμάς, στο μάθημα φυσικής, μου θύμισε όπως φαίνεται παρακάτω ένας πρώτος εξάδελφος, Βασίλης Μαυρογένης και αυτός και το παραθέτω όπως το θυμάται:
«Θα σου θυμίσω ένα αστείο περιστατικό που εσύ τότε μου είχες αφηγηθεί μια Κυριακή που τρώγαμε στο σπίτι μας στην Αγία Παρασκευή, μου γράφει.
« Καθόταν ο καθηγητής σε μια συνηθισμένη ξύλινη καρέκλα Την είχε γείρει πίσω και στηριζόταν μόνο στα πίσω πόδια της. Αυτός κουνιόταν μπρος πίσω με τα δύο του πόδια, ακουμπισμένα μπροστά.
Έμπαιναν οι φοιτητές για εξέταση και τους ρωτούσε…
-Τι είμαι τώρα εγώ;
Κανείς δεν του έδινε την σωστή κατά την γνώμη του απάντηση που ήθελε και τους έκοβε στο μάθημα της Φυσικής.
Μπαίνει ένας μικροκαμωμένος και δειλά – δειλά του λέει ψιθυριστά …
-Μουρλός.
Πετάγεται επάνω και λέει με ενθουσιασμό …
-Μπράβο παιδί μου μόνο εσύ το βρήκες… πολύ σωστά
Μοχλός είμαι . Κανείς από τους άλλους βλάκες δεν το βρήκε»
Δεν ξέρω αν το θυμάσαι αλλά επειδή ήσουν μεγαλύτερος και φοιτητής τα δύσκολα εκείνα χρόνια ότι μου έλεγες το αποτύπωνα στο μυαλό μου. ΒΜ»

Τη δεκαετία του 50 ήταν τόσο στενά τα περιθώρια έκφρασης γνώμης από τους σπουδαστές και λόγω εποχής, μόλις είχαμε βγει από δύο εμφύλιους, αλλά και λόγω νοοτροπίας των καθηγητών που θεωρήθηκε … μεγάλη επιτυχία του προέδρου μας, του Τάκη Καρανάσου, να μη γίνεται μάθημα  την τσικνοπέμπτη το απόγευμα, για να διασκεδάσουμε!!!

 

Συνέβαιναν και μερικά ευτράπελα και υπήρχαν και πολλά ανέκδοτα στη διάρκεια της πενταετούς φοίτησής μας. Κάποτε απόγευμα στην αίθουσα του σχεδιαστηρίου κάποιος γέλασε, τον φώναξε ο καθηγητής στην έδρα … και του έδωσε ένα χαστούκι και του λέει επιστρέψτε στη θέση σας! Καμία αντίδραση. Αν γινόταν τώρα … θα είχε εκδιωχθεί ο καθηγητής άρον άρον. Νομίζω ότι όλοι φορούσαμε γραβάτα και σακάκι. Ενας άλλος καθηγητής εισβάλει στο αμφιθέατρο με σαπουνάδα στο μισό πρόσωπο, μόλις έφυγε από το απέναντι κουρείο, και ζητώντας συγνώμη από τον καθηγητή που εκείνη την ώρα ήταν στην έδρα, μας ανακοίνωσε ότι είχε ξεχάσει να μας δώσει ένα νούμερο απαραίτητο για τη λύση της άσκησης που μας είχε δώσει για το σπίτι!

 

Ο καθηγητής της οδοποιίας, καλαμπουριτζής, περνώντας από τη διάβαση πεζών, τον σταμάτησε ο τροχονόμος μπροστά στο Πολυτεχνείο. (δεν υπήρχαν ακόμη φανάρια και την κίνηση τη ρύθμιζε κάποιος τροχονόμος). Τότε λέει δυνατά, αν ήξερε ποιος είμαι .. δε θα με σταμάταγε. Και τότε ο τροχονόμος τον ρωτά ποιος είστε κύριε; Σκύβει ο καθηγητής και του λέει σιγά: το δεξί αρ…δι του Μαρκεζίνη. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης υπουργός συντονισμού τότε τον είχε προσλάβει για σύμβουλο. Ο ίδιος κάποτε στο μάθημα γυρίζει και μας λέει ξέρει κανείς ποιος είναι ο καλύτερος οδοποιός; Κανείς δεν απάντησε και τότε μας λέει το αμίμητο: ο κώλος του γαιδάρου, ούτε αναπνοή από κάτω. Και ξέρετε γιατί διότι αν ακολουθάς τις .. καβαλίνες του γάιδαρου σε μια διαδρομή που δεν υπάρχει δρόμος αυτές σε οδηγούν …  κατά ισοϋψείς και σου χαράσσουν  τον καλύτερο δρόμο.  Άλλη φορά έλεγε κοινός νους χρειάζεται … αλλά τι λέω στην Ελλάδα είμαστε όλοι .. ιδιοφυΐες!! (εννοώντας ότι κανείς δεν έχει κοινό νου). Μήπως είχε δίκιο;

 

Κάθε τόσο γράφαμε, πρόχειρα διαγωνίσματα από τα οποία προέκυπτε ο προφορικός βαθμός. Σε ένα διαγώνισμα ένας συνάδελφος, δεν ήταν διαβασμένος , ένας διπλανός του, του έδωσε τα πρόχειρά του για να τον βοηθήσει. Εκανε το λάθος να γράψει κάπου …πάρε αυτά και θα σου δώσω και άλλα. Ο χρόνος τέλειωνε και ο αντιγραφέας που δεν είχε προλάβει να τελειώσει την αντιγραφή … έβαλε και τα πρόχειρα και τα παρέδωσε στον καθηγητή. Ο καθηγητής είδε .. την παρατήρηση και τους έστειλε και τους δύο για Σεπτέμβριο.

 

Ενας άλλος καθηγητής, δομικών υλικών, που είχε σε ένα τρυπημένο ξύλο μια σειρά από σίδερα διαφόρων διαμέτρων, ρώτησε ένα σπουδαστή, (που μόλις είχε μεταγραφεί από το πολυτεχνείο της Ζυρίχης στο δικό μας, λόγω υποτιμήσεως της δραχμής κατά 50%). Πηγαίνετε στο γιαπί και θέλετε να δείτε τις διαμέτρους των σιδήρων σε μια δοκό, τι θα κάνετε; Και αφελώς ο σπουδαστής , της Ζυρίχης, του λέει θα έχω ένα ξύλο τέτοιο και θα δοκιμάζω που χωρά το κάθε σίδερο!! Η απάντηση του καθηγητή ήταν … μείνατε στην ίδια τάξη. Ηταν ο μόνος από τους συμμαθητές μας που επανέλαβε την τάξη. Η απάντηση που ήθελε ο καθηγητής ήταν ότι θα κρατώ … παχύμετρο και θα μετράω τα σίδερα. Ο καθηγητής δεν είχε καθόλου πρακτική πείρα και μάλλον ποτέ δεν είχε πάει σε γιαπί, γιατί αλλιώς θα ήξερε ότι όλοι οι μηχανικοί μετά το πρώτο γιαπί ξέρουν με μια ματιά να ξεχωρίζουν τη διάμετρο κάθε σιδήρου.

 

Ένα άλλος ενώ ΄ήταν πολύ καλός μηχανικός δεν ήταν καθόλου καλός δάσκαλος. Λέγεται, δεν μπορώ να το βεβαιώσω ότι οι γερμανοί κατακτητές το 1942 – 43 τον υποχρέωσαν να κάνει μελέτη πλοίων από beton. Μετά την κατοχή δικαζόταν σαν δωσίλογος. Ο δικηγόρος για να τον σώσει λέει στο δικαστήριο ότι ο πελάτης του  σκοπίμως για να βουλιάζουν τα πλοία έκανε λανθασμένη μελέτη. Τότε ο καθηγητής εκμανής σηκώθηκε όρθιος και λέει στο δικαστήριο, απολύω το δικηγόρο δεν ξέρει τι λέει, εγώ ποτέ δεν κάνω λάθος. Με υποχρέωσαν εκβιάζοντάς με και αναγκάστηκα να κάνω τη μελέτη. Την καθυστέρησα όσο μπορούσα αλλά δεν γινόταν άλλο. Αθωώθηκε. Μας έκανε μάθημα δυο χρόνια.  Κάναμε τα σχέδια όλο το χρόνο, δύσκολα σχέδια  κωνικές τομές στο χώρο και στο τέλος τον Ιούνιο πήγαινες στο γραφείο του και σου ζητούσε να του εξηγήσεις τι έκανες. Αυτό πολλές φορές τραβούσε μέχρι τα μεσάνυχτα. Με πέρασε με την πρώτη φορά. Αφού με πέρασε και μου είπε το βαθμό έξη ! (ήταν από τους ποιο καλούς) του είπα ότι ήταν δεύτερος εξάδελφος της μητέρας μου. Και γιατί μου το λες τώρα, επειδή έχω περάσει το μάθημα του λέω. γιατί αν σας το έλεγα από πριν μπορεί και να με κόβατε. Γέλασε .

 

 Την εποχή 1950-1960 δεν υπήρχαν ακόμη οι υπολογιστές ούτε καν τα μηχανάκια πράξεων. Επειδή η δουλειά του μηχανικού είναι τέτοια ώστε να μην χρειάζεται απόλυτη ακρίβεια των πράξεων πχ   ροπή 2500 – 3000 kgm  απαιτεί 4 σίδερα των 16. Ετσι αν το αποτέλεσμα ήταν 2650 ή 2820 το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Αυτό ήταν αιτία να μπορούμε να κάνουμε πράξεις με το λογαριθμικό κανόνα.

Ο λογαριθμικός κανόνας διαστάσεων από 4Χ 12 έως  4 Χ 25 εκατοστά μας έδινε πολύ εύκολα και γρήγορα επαρκή αποτελέσματα για τις μελέτες μας. Υπήρχαν μάλιστα διάφορα είδη λογαριθμκών κανόνων με την βοήθεια των οποίων μπορούσες να εκπονήσεις ολόκληρη στατική μελέτη. Όπως ξέρουμε ο λογαριθμικός κανόνας είναι εφεύρεση γάλλου αξιωματικού του πυροβολικού και βασίζεται στην ιδιότητα των λογαρίθμων, προστιθέμενοι να δίνουν το αποτέλεσμα του γινομένου. Μεγάλα γραφεία εργολαβικά διέθεταν αριθμομηχανές ογκώδεις που έκαναν τις τέσσερις πράξεις με γύρισμα ενός κυλίνδρου χειροκίνητα.

 

Οι πρώτες ηλεκτρικές αριθμομηχανές, ογκώδεις, μηχανικές κυκλοφόρησαν  περί το 1965 και οι ηλεκτρονικές γύρω στο 1970. Οι απλοί υπολογιστές, μονόχρωμοι με μόνο γράμματα περί το 1985 και μετά το 1987 άρχισαν σε μονόχρωμους υπολογιστές προγράμματα στατικών σε γλώσσα προγραμματισμού basic και τέλος μετά το 1993 παρουσιάστηκαν τα έγχρωμα windows τα οποία, πλέον συνεχώς αναπτύσσονται. 

 

Οι παλαιοί μηχανικοί, της σειράς μας,  όλοι είχαμε πολύ μεγάλη ευχέρεια στις αριθμητικές πράξεις. Υπήρχαν επιμελητές που ήταν άφθαστοι στα κόλπα να γίνονται πράξεις με το μυαλό και τα οποία μας τα έμαθαν. Π.χ. 33Χ27  =  (30+ 3)Χ (30 - 3) = 30Χ30 – 3Χ3 = 900-9 = 891  Επίσης 35 Χ35 =  1225 ( 3Χ4 =12, 25).

 

Ποίο το 19 % του 87  (0,20 Χ 87 = 17,40 -  1/20  =   17,40 Χ 1/20  =0,87   = 17,40-0,87 = 16,53) !!  ποιο γρήγορα από την αριθμομηχανή

 

Οι στατικές μελέτες που εκπονούσαμε την εποχή εκείνη ήταν απλουστευμένες γιατί δεν υπήρχαν ηλεκτρονικές μηχανές τότε και επί πλέον ο αντισεισμικός έλεγχος γινόταν λαμβάνοντας κάθε όροφο ανεξάρτητα από τους άλλους πράγμα βέβαια που δεν συμβαίνει σήμερα. Παρόλα ταύτα μια στατική μελέτη εξαώροφου κτιρίου κατόψεως 1000 περίπου μ2 με τη σχεδίαση των αντιστοίχων σχεδίων χρειάσθηκε 24 μέρες εντατικής 12ωρης ημερησίως εργασίας , και φυσικά με τη σχεδίαση από σχεδιαστή.. (Γωνία Τρικούπη και λεωφόρου Αλεξάνδρας, κτίριο Βωβού νοικιασμένο στο Υπουργείο Δημοσίων Εργων τότε)
 Σήμερα η μελέτη αυτή γίνεται απείρως αρτιότερη και μόνο σε δυο ή τρεις μέρες με υπολογιστή και σχεδίαση σε plotter.

 

Οι ποιο πολλοί καθηγητές ήταν άριστα καταρτισμένοι θεωρητικά, γερμανοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι, αλλά πολύ λίγοι είχαν πρακτική γνώση. Αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα για τους σπουδαστές γιατί σε 6 μήνες μετά τις σπουδές γινόντουσαν άριστοι στο αντικείμενο που ειδικευόντουσαν. Το Ε.Μ.Π. τότε ήταν από τα καλύτερα του κόσμου και είχε διεθνή φήμη.

 

Επειδή η διδασκαλία αρκετών μαθημάτων διαρκούσε δυο χρόνια οι καθηγητές εναλλάσσονταν από τάξη σε τάξη. Ετσι ήταν … τυχεροί εκείνοι που είχαν π.χ τον Μπιτσάκο στη μηχανική. Ηταν ένας εξαίρετος δάσκαλος και άριστος μηχανικός.

 


Οι στατικές μελέτες που εκπονούσαμε την εποχή εκείνη ήταν απλουστευμένες γιατί δεν υπήρχαν ηλεκτρονικές μηχανές τότε και επί πλέον ο αντισεισμικός έλεγχος γινόταν λαμβάνοντας κάθε όροφο ανεξάρτητα από τους άλλους πράγμα βέβαια που δεν συμβαίνει σήμερα. Παρόλα ταύτα μια στατική μελέτη εξαώροφου κτιρίου κατόψεως 1000 περίπου μ2 με τη σχεδίαση των αντιστοίχων σχεδίων χρειάσθηκε 24 μέρες εντατικής 12ωρης ημερησίως εργασίας , και φυσικά με τη σχεδίαση από σχεδιαστή.. (Γωνία Τρικούπη και λεωφόρου Αλεξάνδρας, κτίριο Βωβού νοικιασμένο στο Υπουργείο Δημοσίων Εργων τότε)

 Σήμερα η μελέτη αυτή γίνεται απείρως αρτιότερη και μόνο σε δυο ή τρεις μέρες με υπολογιστή και σχεδίαση σε plotter.

 

Οι ποιο πολλοί καθηγητές ήταν άριστα καταρτισμένοι θεωρητικά, γερμανοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι, αλλά πολύ λίγοι είχαν πρακτική γνώση. Αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα για τους σπουδαστές γιατί σε 6 μήνες μετά τις σπουδές γινόντουσαν άριστοι στο αντικείμενο που ειδικευόντουσαν. Το Ε.Μ.Π. τότε ήταν από τα καλύτερα του κόσμου και είχε διεθνή φήμη.

 

Επειδή η διδασκαλία αρκετών μαθημάτων διαρκούσε

Στα πέντε χρόνια σπουδών είχαμε περίπου τριάντα πέντε μαθήματα. Στα δυο πρώτα χρόνια τα ποιο πολλά μαθήματα ήταν προκαταρτικά για τις μετέπειτα σπουδές. Ένα μεγάλο μέρος των θεμάτων των μαθημάτων των ετών αυτών σήμερα διδάσκεται στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου, ενώ αντίστοιχα διδάσκονται πια ποιο εξειδικευμένα μαθήματα.

 

Σημειώνω εδώ ότι από τα 35 μαθήματα υπήρχαν βιβλία .. μόνο σε 3 μαθήματα (Αντισεισμικά Ρουσόπουλου, Ωπλισμένο σκυρόδεμα του Δ. Κορωναίου και Μηχανική του Γεωργικόπουλου). Σε 12 μαθήματα υπήρχαν βιβλία με βάση την δημιουργία αντιγράφων με διάφορους τρόπους. 

 

Υπήρχαν υποτυπώδεις τρόποι δημιουργίας αντιγράφων.

 

Υπήρχαν τα καρμπόν που με τη γραφομηχανή μπορούσες να βγάλεις  3-5 αντίγραφα.

 

Τα «στένσιλ»  εκτύπωση σε γραφομηχανή σε ειδικό καρμπόν που με βοήθεια οινοπνεύματος μπορούσες να βγάλεις μέχρι 20 αντίγραφα.

 

Πολύγραφος. Μπορούσες με γραφομηχανή να γράψεις σε ειδική μεμβράνη, σήκωνε και διόρθωμα, και έβγαζε με ειδικό κύλινδρο μέχρι 50 αντίγραφα.

 

Αν θέλαμε να έχουμε και σχέδια ή μαθηματικές εκφράσεις τότε χρησιμοποιούσαμε την τσιγκογραφία ή τη λιθογραφία. Γραφόντουσαν με το χέρι από καλλιγράφους σχεδιαστές σε διαφανές σχέδια και γράμματα και μετά με φωτογραφική μέθοδο είχαμε ένα αριθμό μεέχρι 100-150 αντίγραφα. Με τον τρόπο αυτό είχαν τυπωθεί τα βιβλία 12 μαθημάτων. Για τα υπόλοιπα 20 μαθήματα κρατούσαμε σημειώσεις την ώρα του μαθήματος και δυστυχώς δεν μπορούσαν να βγουν αντίγραφα. Φωτοαντιγραφικά μηχανήματα … δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα!

 

Τα μαθήματα και οι καθηγητές, στη σχολή πολιτικών μηχανικών ήταν:

 

Ανωτ. Μαθηματικά                     Παπασπύρος

 

Παραστατική Γεωμετρία           Χατζόπουλος , Κοκοτσάκης

 

Χημεία                                          Σταύρος Χορς

 

Ειδική Φυσική                              Παύλος Σαντορίνης

 

Μηχανική                                      Γεωργικόπουλος – Μπιτσάκος

 

Φυσική                                          Παλαιολόγος

 

Σχέδιο γραμμικό και ελεύθερο  Τριαντάφυλλος

 

Ορυκτολογία                                 Μητσόπουλος

 

Δομικά υλικά                                 Παπαθανασόπουλος

 

Γεωδαισία                                      Σφήκας, Βέης

 

Οικοδομική                                    Κυπριανός Μπίρης

 

Οδοποιία                                        Χατζηνικολής

 

Πολιτική Οικονομία                       Αγαπητίδης

 

Γεωργική Υδραυλική                     Καλίνσκης  

 

Υδραυλικά Εργα                             Καρακασσώνης

 

Ειδική Ηλεκτροτεχνία                    Κακριδής Γεώργιος

 

Ειδική Μηχανολογία                      Τρυπάνης

 

Στατική                                             Ρουσόπουλος

 

Λιμενικά Εργα                                  Πίππας

 

Εδαφομηχανική                               Λοίζος

 

Θεμελιώσεις                                     Λοίζος

 

Σιδηροδρομική                                 Ι. Κορωναίος

 

Σιδηρες κατασκευές                        Κωστέας

 

Υδροδυναμικά έργα                        Ι. Ρωμαίδης

 

Ωπλισμένο σκυρόδεμα                  Δ. Κορωναίος

 

Αρχιτεκτονική                                  Σόλων Κυδωνιάτης

 

Πολεοδομία                                      Κριεζής

 

Λίθινες γέφυρες                                Λοίζος

 

Σιδηρέςγέφυρες                               Κωστέας                                                   

 

Δίκαιο και τεχνική νομοθεσία         Αγαπητίδης

 

Από τους καθηγητές αυτούς διετέλεσαν υπηρεσιακοί υπουργοί οι Ι. Κορωναίος, Κ. Μπίρης, Αθ. Ρουσόπουλος, Δ. Πίππας.

 

 

Είχα την ευκαιρία να σπουδάσω και Μηχανολόγος όταν ήμουν πια 45 χρόνων. Ο λόγος που το έκανα, έδωσα κατατακτήριες το 1975 στο τρίτο έτος, ήταν ότι υφιστάμενοί μου Μηχανολόγοι στον ΟΤΕ δε μου επέτρεπαν να λέω τη γνώμη μου σε μηχανολογικά θέματα, τα οποία ήξερα πολύ καλά, δεδομένου ότι όπως έλεγε και ο Χατζηνικολής η δουλειά του Μηχανικού είναι εφαρμογή της απλής λογικής. Το δίπλωμα του μηχανολόγου το πήρα το 1978 και αυτό έγινε αιτία να μου ανατεθεί η επίβλεψη του Διοικητικού μεγάρου του ΟΤΕ στο Μαρούσι, αλλά και η αιτία να υποστώ μεγάλες ταλαιπωρίες γιατί δεν επέτρεπα τα «χατήρια» στους εργολάβους. Ηταν η εποχή που σε κάτι πρόχειρα βιβλία κάποιου εργολάβου είχα δει ποσά με μπλε, κόκκινο , πράσινο χρώμα. Όταν τον ρώτησα γιατί; Α μου είπε είναι κουπόνια .. κομμάτων.

 

Την παράκαμψη αυτή την έκανα για να αναφερθώ στην κατάσταση του πολυτεχνείου το 1975 που δυστυχώς δε διαφέρει και πολύ από τη σημερινή.

 

Οι διάδρομοι των ορόφων διδασκαλίας  ήταν γεμάτοι σπουδαστές (η τάξη μου των Μηχανολόγων είχε 250 σπουδαστές, εκατό πήραν το δίπλωμα στα πέντε χρόνια), που συζητούσαν .. πολιτικά. Στο μάθημα πήγαιναν το πολύ δέκα σπουδαστές και οι καθηγητές που ήθελαν να πάνε να διδάξουν έσπρωχναν τους σπουδαστές για να ανοίξουν .. διάδρομο να πάνε στην αίθουσα διδασκαλίας! Που είσαι Κορωναίε που χαστούκισες το σπουδαστή που γέλασε … να πάθεις συγκοπή.

 

Πήγαινα κάθε Σάββατο στο μάθημα, γιατί τότε μόνο μπορούσα να απουσιάσω από τη δουλειά μου. Παρακολουθούσα το μάθημα Ειδικά κεφάλαια χημείας που δίδασκε ο πρύτανης τότε Σακελαρίου. Ολοι όλοι από τους 250 είμαστε μόνο επτά στο μάθημα. Και θυμάμαι να  λέει ο πρύτανης, τουλάχιστο να ήξερα ότι είστε οι ίδιοι πάντα! Κατάντια.

 

Σε μια άλλη περίπτωση ζήτησε να κάνει διαγώνισμα ένας καθηγητής. Του λένε οι σπουδαστές τι το θέλεις το διαγώνισμα και απαντά ο καθηγητής για να δω το επίπεδο μάθησης της τάξης. Α εντάξει αλλά αφού θέλεις το επίπεδο της τάξης … δε χρειάζεται να γράψουμε ονόματα!! Θα σου δώσουμε τις κόλες χωρίς ονόματα.

 

Σε μια άλλη επίσης περίπτωση είμαστε στη αίθουσα, το μάθημα τέλειωνε σε δέκα λεπτά, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα μπαίνει ένας σπουδαστής, αφήνει ανοικτή την πόρτα και πηγαίνει σε ένα θρανίο στην άκρη, ανοίγει το ριζοσπάστη και διαβάζει αδιάφορα. Ο καθηγητής κατεβαίνει από την έδρα κλείνει την πόρτα και συνεχίζει το μάθημα!

 

Εποχή που μπορούσες να χρωστάς όλα τα μαθήματα όσα χρόνια ήθελες, όπως και σήμερα βέβαια.

 

Και τώρα ξανάρχομαι στα 1959. Είχα τελειώσει σχεδόν τη στρατιωτική μου θητεία και φεύγοντας από το Τεχνικό επιμελητήριο στη Σταδίου, συνάντησα τον φίλο και συμμαθητή μας, πολύ γνωστό σήμερα Μπάμπη Βωβό. Είχε πάρει αναβολή από το στρατό και είχε ένα μικρό γραφειάκι, στη αρχή αρχή της σταδιοδρομίας του, στην Θεμιστοκλέους κάνοντας μελέτες πολυκατοικιών σε Μυκονιάτες εργολάβους – μόλις είχαν αρχίσει οι Μυκονιάτες από σοβατζήδες να γίνονται μικροκατασκευαστές-. Με είδε και μου λέει τι γίνεσαι έχεις δουλειά; Εγώ με τα φανταρίστικα ακόμη άσχετος από πείρα του λέω όχι. Και τότε μου προτείνει να πάω στο γραφείο του, απογεύματα, να  κάνουμε τις στατικές μελέτες του γραφείου του. Του λέω δεν έχω ιδέα. Μου απαντά έλα μωρέ σε μια βδομάδα θα είσαι εξπέρ. Πράγματι σε μια βδομάδα ήξερα τα πάντα. Δούλεψα τέσσερα χρόνια κάνοντας εκατοντάδες στατικές μελέτες πολυκατοικιών του Βωβού και παράλληλα άνοιξα και εγώ ένα γραφείο στο ίδιο κτήριο. Αργότερα οι δρόμοι μας άλλαξαν εγώ πήγα στον ΟΤΕ και ο Μπάμπης τράβηξε το γνωστό δρόμο.

 

Πάντα είχαμε καλές σχέσεις και μερικές φορές είχε έρθει σε συνεστιάσεις.

 

 

 

 

 

 

 

 


Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΜΑΣ ΜΠΑΜΠΗΣ ΒΩΒΟΣ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
Αλλη μια φορά όταν ήμουν προϊστάμενος επιβλέψεως  κατασκευής του διοικητικού μεγάρου του ΟΤΕ , λίγο ψηλότερο, πληροφορήθηκα ότι το τελειωμένο κτίριο του Μπάμπη απέναντι στο δικό μας είχε προβλήματα στα παράθυρα λόγω πιέσεως των νερών της βροχής και επειδή τα παράθυρά μας προβλεπόταν να γίνουν όμοια έθεσα το θέμα στη διοίκηση του ΟΤΕ. Ο διοικητής τότε ένας υπέροχος άνθρωπος, ο ναύαρχος Σέκερης, μου ζήτησε να τον φέρω σε επαφή με τον Βωβό για να μάθει λεπτομέρειες. Εκλεισα εύκολα το ραντεβού, άλλωστε στο Μπάμπη άρεσε να κάνει υψηλές σχέσεις και σε δυο μέρες ολόκληρο το διοικητικό συμβούλιο του ΟΤΕ της εποχής εκείνης ήταν προσκαλεσμένο στον τελευταίο όροφο του κτιρίου του Βωβού όπου είχε προετοιμασία μεγάλης δεξίωσης!!


 

 

Κάποια στιγμή ο Σέκερης, ο οποίος με εκτιμούσε βαθύτατα, λέει στον Μπάμπη αφελώς; "και τώρα ποιος από τους δυο σας είναι πιο επιτυχημένος" υπονοώντας ο Μαυρογένης διευθυντής του ΟΤΕ, Πολιτικός Μηχανικός και Μηχανολόγος , προϊστάμενος επιβλέψεως του μεγαλύτερου κτιρίου των Βαλκανίων παρακαλώ, ή ο Μπάμπης ο Βωβός,….. αν είναι δυνατόν!!. Και εγώ πριν προλάβει να απαντήσει ο Μπάμπης τι λέω;  "προφανώς εγώ", ο Μπάμπης πάγωσε, και συνεχίζω  "γιατί εγώ παίρνω ένα μήνα άδεια το χρόνο ενώ ο κ. Βωβός δεν παίρνει καθόλου". Ολοι σκάσαμε στα γέλια.

 

Τον Ιούνιο του 1957 τελειώσαμε το πέμπτο έτος οι περισσότεροι. Ελάχιστοι 4-5 είχαν μείνει μετεξεταστέοι για τον Σεπτέμβρη οπότε τέλειωσαν και αυτοί κανονικά.

 

Ενας μικρός αριθμός 13 συμμαθητών, παρόλο που δεν είχαν ανακοινωθεί ακόμη τα αποτελέσματα τον Ιούνιο, βέβαιοι όμως για την επιτυχία μας, καταταγήκαμε στην Κόρινθο για να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική θητεία μας για να τελειώνουμε όσο ποιο γρήγορα γινόταν για να δουλέψουμε όσο ποιο γρήγορα γινόταν. Δουλειά την εποχή εκείνη υπήρχε άφθονη.

 




ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ

ΜΠΑΖΑΚΙΔΗΣ,ΚΑΡΑΝΑΣΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ,ΠΛΑΓΙΑΝΝΑΚΟΣ, ΝΙΚΟΛΟΥΛΙΑΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΔΑΟΥΛΑΣ, ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ

Η κατάσταση στο κέντρο νεοσύλλεκτων στην   Κόρινθο ήταν άθλια. Την πρώτη μέρα κούρεμα, εν χρω! με τη μηχανή δηλαδή. Φαγητό απαίσιο, ζέστη αφόρητη, σκόνη απίστευτη. Ανυπαρξία νερού για πλύσιμο. Μόλις παρουσιαστήκαμε μας έγδυσαν και μας έβαλαν στη σειρά σε ένα μεγάλο υπόστεγο. Περνούσαν  στρατιώτες και μας .. έπαιρναν τα μέτρα, ύψος, βάρος περιφέρεια θώρακα, ήλεγχαν και την αρτιμέλεια. Για ευκολία, μας τα έγραφαν … στην πλάτη με ένα κόκκινο κραγιόνι. Μετά περνούσε ένας αξιωματικός και κατέγραφε , ονοματεπώνυμο  και σημείωνε τα νούμερα. Ε λοιπόν αυτά τα νούμερα έμειναν απάνω στην πλάτη μας 40 μέρες και τα βγάλαμε στο σπίτι μας, όταν πλυθήκαμε,  με την πρώτη άδεια. Μετά από δυο μήνες ο μεγαλύτερος αριθμός επιλέγηκε για αξιωματικός Μηχανικού και μετετέθη στη σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι. Ενας πολύ μικρός αριθμός τριών συμμαθητών, μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος, μετατεθήκαμε στο Ναύπλιο σαν απλοί στρατιώτες Μηχανικού, λόγω .. του προπατορικού αμαρτήματος όπως συνηθίζαμε να λέμε. Η κατάσταση ήταν ακόμη και για αρκετά χρόνια επηρεασμένη από τους εμφύλιους πολέμους και αν είχες την ατυχία να έχεις ένα ξάδερφο ή κανένα .. παππού αριστερό, σε χαρακτήριζαν ύποπτο.Εδώ πρέπει να κάνω άλλη μια παρένθεση για να καταλάβει κανείς τις πολιτικές συνθήκες στα χρόνια 1945 με 1955.
Η επίδραση των εμφυλίων πολέμων ήταν πολύ έντονη. Να σκεφθεί κανείς ότι την εποχή εκείνη δεν μπορούσες να έχεις κατάστημα που θα μπορούσες να δημιουργείς υποψία ότι μπορείς να κάνεις …. αντεθνικές ενέργειες. Ετσι χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων δεν μπορούσες να έχεις περίπτερο , καφενείο, άδεια οδηγήσεως αυτοκινήτου, φροντιστήριο, σχολείο, να είσαι δάσκαλος ή καθηγητής και πολύ περισσότερο δεν μπορούσες να εισαχθείς στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο. Κάθε υποψήφιος έπαιρνε βεβαίωση από την αστυνομία της περιοχής του ότι κατόπιν αιτήσεώς του εστάλη πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων στο ίδρυμα που έδινε εξετάσεις, το οποίο σε αρνητική περίπτωση δεν σε περιελάμβανε στους επιτυχόντες εφ όσον δεν ήσουν χαρακτηρισμένος σαν εθνικόφρονας! Ειδικά στο Πολυτεχνείο καταργήθηκε το 1947, το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, όπως είχε διαδοθεί, κατόπιν επεμβάσεως του Πρύτανη Κορωναίου και υπ ευθύνη του, που θα έπρεπε να μην επιτρέψει την εγγραφή ενός υποψηφίου στους Μηχανολόγους ο οποίος είχε γράψει άριστα σε όλα τα μαθήματα αλλά δεν είχε θετικό πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων!! (Οπως έμαθα αργότερα σαν μηχανολόγος είχε πάει στο ΜΙΤ, στις ΗΠΑ και είχε γίνει καθηγητής)!
Το 1952 στο Πανεπιστήμιο εζητείτο ακόμη πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
Για να καταλάβει κανείς ποια ήταν .. η καχυποψία του συστήματος την εποχή εκείνη, θα σας διηγηθώ άλλο ένα συμβάν, στο κέντρο νεοσύλλεκτων Κορίνθου. Στο ίδιο κρεβάτι με εμένα (τα κρεβάτια στο στρατό ήταν διώροφα), ήταν και κάποιος νεοσύλλεκτος που τον είχαν κάνει στρατιώτη γιατί λόγω πάχους δεν μπόρεσε να περάσει στις ασκήσεις γυμναστικής. Υπέφερε πάρα πολύ στις πορείες και αν και είχαμε ελάχιστο νερό…τον λυπόμουν και του έδινα και το μισό από το δικό μου. Ε λοιπόν ύστερα από πάρα πολλά χρόνια γύρω στα 1978 τον συνάντησα στη πλατεία Βάθης στην Αθήνα. Γειά σου ρε Γιάννη τι κάνεις; Με αγκάλιασε και με φίλησε, είχε τελειώσει την Ανωτάτη Εμπορική και ήταν στέλεχος μιας μεγάλης πολυεθνικής. Ρε Βασίλη δεν ξέρεις πόσο με βοήθησες τότε που μου έδινες το νερό σου. Να ήξερες όμως τι τράβηξα για το νερό αυτό. Ο Α2 (αξιωματικός ασφαλείας) κάθε μεσημέρι με φώναζε και μου ζητούσε να του πω γιατί μου έδινες νερό και τι μου έλεγες (υπονοώντας ότι μου έκανες προπαγάνδα αριστερή!!) και επειδή του έλεγα ότι δεν μου έλεγες τίποτα … μου έδινε χαστούκια και μου έλεγε, τον κρύβεις επειδή σου δίνει νερό!
Μετά και τη δεύτερη, στο Ναύπλιο, εκπαίδευση, μας έστειλαν σε τάγματα όπου λόγω ελλείψεως Μηχανικών μας είχαν αναθέσει καθήκοντα .. αξιωματικού έργων. Ετσι ασχολήθηκα με τη διάνοιξη του δρόμου στο Σαραντάπορο (τρεις μήνες), με την τελική στρώση χαλικιού στο δρόμο των Τεμπών (έξη μήνες) και με έλεγχο αντοχής σπιτιών στη περιφέρεια Λάρισας που είχαν πληγεί από τους σεισμούς, όλη την υπόλοιπη θητεία μου



Ηταν μια πολύ καλή εμπειρία που τόνωνε την αυτοπεποίθησή μας ότι θα τα καταφέρουμε χωρίς πολύ κόπο όπως και έγινε. Στο Σαραντάπορο τα πράγματα ήταν απλά. Γινόταν διάνοιξη δρόμου κάπου στα Σέρβια με χρήση Μηχανημάτων και εκρηκτικών.
Στα Τέμπη τα πράγματα ήσαν δυσκολότερα. Εκεί είχε γίνει από το 724 Τάγμα Μηχανικού,  η διάνοιξη του δρόμου είχε μπει χαλίκι οδοποιίας στο μισό δρόμο και έπρεπε να μπει και στον άλλο μισό, να γίνει η τελική στρώση του χαλικιού, να γίνουν και δυο οχετοί-γέφυρες, όλα αυτά με στρατιώτες και μετά να αναλάβει εργολάβος την ασφαλτόστρωση. Μέναμε σε παράγκες  στο πλάτεμα που είναι σήμερα τα διόδια στο δρόμο προς τα Αμπελάκια. 
Μόλις πήγα με έβαλαν να επιβλέπω τον ιδιώτη εργολάβο που έριχνε το μπετόν στις γέφυρες. Διαπίστωσα ότι έβαζε λίγο τσιμέντο και δεν μετρούσε αναλογίες άμμου σκύρων όπως έπρεπε. Το ανέφερα στο Διοικητή και την άλλη μέρα μου ανέθεσαν κατ αποκλειστικότητα τη διαμόρφωση του δρόμου γιατί λέει … τον έλεγχο του μπετόν σύμφωνα με τις οδηγίες … που έδωσα μπορούσε να τον κάνει και ο δόκιμος αξιωματικός που είχε σπουδάσει εργοδηγός! Υστερα από λίγο που απολύθηκε ο δόκιμος από το στρατό προσλήφθηκε με μισθό στον εργολάβο να του κάνει τις επιμετρήσεις!
Ετσι λοιπόν ανέλαβα την αποπεράτωση της διάστρωσης χαλικιού στο δρόμο, στην τελική θέση του δρόμου χωρίς κανείς να μου πει τίποτα.
Το καλό ήταν ότι είχα μάθει από τις  γεωδαιτικές ασκήσεις πολύ καλά τη χρήση χωροβάτη και ταχύμετρου. Αντε τώρα να κάνεις τελευταία στρώση δρόμου εθνικού δικτύου, χωρίς καμιά πείρα.  Βρήκα τα σχέδια και μια κορδέλα, βρήκα τα στοιχεία των κορυφών των οδεύσεων και μετρώντας έβαλα τις κορυφές και έκανα τα τόξα. Η όδευση πήγαινε το δρόμο μέσα στο ποτάμι, τον Πηνειό. Δεν ήξερα που ήταν το λάθος. Από την άλλη μεριά δεν ήξερα ούτε είχα στοιχεία πώς ενώνονται τα τόξα με τις ευθείες και πως υπολογίζονται οι επικλήσεις στις καμπύλες (οι κατά πλάτος κλίσεις για να μη βγάζει η φυγόκεντρος τα αυτοκίνητα έξω από το δρόμο).  Εμαθα ότι προϊστάμενος Νομομηχανικός στη Λάρισα ήταν ένας Ρεθυμνιώτης ονόματι Γενεράλης, πολύ έμπειρος μηχανικός, πατέρας συμμαθητή μου από το Δημοτικό. Παρακάλεσα το διοικητή μου, να μου δώσει αυτοκίνητο και να μου κλείσει ραντεβού με το Γενεράλη. Σε δυο μέρες πήγα και τον βρήκα. Ηξερε τον πατέρα μου. Του είπα το πρόβλημά μου, που μου έβγαινε ο δρόμος στο ποτάμι. Με ρώτησε αμέσως τι κορδέλα έχω. Του είπα μια πάνινη. Αυτό πρέπει να φταίει. Εδωσε εντολή και μου έφεραν μια μεταλλική μου είπε και πέντε πράγματα και μου είπε επίσης ότι θέλεις θα λες στο διοικητή σου να σε αφήνει να με παίρνεις τηλέφωνο και να έρχεσαι να με βρίσκεις. Δε χρειάστηκε. Πράγματι η πάνινη κορδέλα που ήταν μεγαλύτερη κατά μισό εκατοστό στο μέτρο ήταν η αίτία του λάθους. Από τότε μόλις πάρω καινούρια κορδέλα η πρώτη μου δουλειά είναι να την ελέγξω με ένα ξύλινο δίμετρο. Βρήκα αμέσως άκρη και σε τρεις μέρες ήξερα τα πάντα απέξω. Τα ιδιωτικά συνεργεία που έκαναν τα χαντάκια στο δρόμο είπαν στο διοικητή ότι μπορούσαν τώρα να δουλεύουν και Κυριακή γιατί τους έδινα πολλή δουλειά. Ο δρόμος προχώρησε κανονικά πια.
Πρίν από το Σαραντάπορο είχα ασχοληθεί με τις ενστάσεις όσων Θεσσαλών, είχαν πληγεί από τους σεισμούς και … δεν είχαν πάρει δάνειο. Δεν υπήρχαν ζημιές στα σπίτια που εξετάζαμε. Οι πονηροί Λαρισαίοι όμως έδεναν με σχοινί το λαμπά μεταξύ δυο παραθύρων και τον τραβούσαν με το τρακτέρ και το σπίτι γινόταν σεισμόπληκτο!! Πήγαμε με το βοηθό μου, υπομηχανικό Σωκράτη Παπανικολόπουλο,  στο σπίτι του παπά που δεν είχε τίποτα. Μας φίλεψε και μας είπε εγώ  ντρέπομαι να βάλω το τρακτέρ να τραβήξει το σπίτι, έχω τρία κορίτσια αν μπορείτε βοηθήστε με. Φύγαμε προβληματισμένοι. Τι θα κάνομε Σωκράτη με τον παπά; Θα το ρίξομε κορώνα γράμματα λέει ο Σωκράτης και επειδή ήξερε ότι ήμουν δύσκολος, βγάζει γρήγορα γρήγορα ένα νόμισμα το στρίβει, βγαίνει  γράμματα και χωρίς να έχομε πει τίποτα λέει γράμματα, κέρδισε ο παπάς. Ετσι με τη βοήθεια του Σωκράτη και την ανοχή τη δική μου, πήρε δάνειο σεισμοπλήκτου ο παπάς της Νίκαιας Λάρισας. Η στρατιωτική θητεία ήταν μια πολύ καλή εμπειρία που μας τόνωνε την αυτοπεποίθηση. Είμαστε βέβαιοι  ότι θα τα καταφέρουμε, επαγγελματικά, χωρίς πολύ κόπο, όπως και έγινε.
Μετά από 18 μήνες οι στρατιώτες και κάτι περισσότερο οι αξιωματικοί και ίσως λίγο περισσότερο οι των ευγενών όπλων, αεροπορίας και ναυτικού, απολυθήκαμε και τράβηξε ο καθένας, όλοι με επιτυχία, μικρή ή μεγάλη και μερικοί πολύ μεγάλη, βλέπε Μπάμπης Βωβός, το δρόμο τους.
Ισως επειδή είμαστε λίγοι σε κάθε τάξη, είχαμε ολόκληρη τη μέρα μάθημα, τα ενδιαφέροντά μας ήταν πως θα γίνουμε καλοί Μηχανικοί και αυτό έγινε αιτία να είμαστε όλοι κάτι παραπάνω από φίλοι και έτσι χαιρόμαστε να βλεπόμαστε στις συνεστιάσεις και θλιβόμαστε όταν ανακαλύπτουμε ότι κάποιος συμμαθητής έφυγε και αυτός. Τι να κάνουμε αυτή είναι η ζωή. Είμαστε όμως όλοι περήφανοι για την πορεία μας, δεν μπήκαμε στο σύστημα, δε δωροδοκηθήκαμε ποτέ και πάντα κάναμε χωρίς συμφέρον, αμερόληπτοι, τη δουλειά μας.
Το επάγγελμα του μηχανικού έχει πολλές δυσκολίες από γεγονότα μη ελεγχόμενα που πολλές φορές έχουν δυσμενείς συνέπειες.
Στη δική μου περίπτωση είχα αρκετά τέτοια.
Το 1975 το Πάσχα, σαν υπάλληλος του ΟΤΕ, έκανα πενθήμερη περιοδεία σε Αγρίνιο. Πάτρα, Πύργο, Καλαμάτα και Ναύπλιο, μαζί και η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Το πρωί του Σαββάτου στο Ναύπλιο, μόλις κατέβηκα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, για να πάω στο κτίριο του ΟΤΕ, στη ρεσεψιόν με περίμενε ένας χωροφύλακας και μου είπε ότι καταζητούμαι για 15/θήμερη φυλάκιση. Εμεινα άναυδος γιατί ποτέ δεν περίμενα τέτοιο πράγμα. Φώναξα τη γυναίκα μου τη Ζωή πήγαμε μαζί στο τμήμα όπου μου επέδειξαν το δελτίο της… εγκληματολογικής υπηρεσίας και είχα δικαστεί ερήμην σε 15 μέρες φυλακή, τίποτα άλλο. Ρώτησα τον Διοικητή του τμήματος τι πρέπει να κάνω. Μου είπε ότι πρέπει να συνεννοηθώ με δικηγόρο να πληρώσει τα έξοδα για να μπορέσω να φύγω. Αλλιώς θα έπρεπε να μείνω το Σαββατοκύριακο στη φυλακή και τη Δευτέρα με χειροπέδες να μεταχθώ στην Αθήνα με την Κλούβα της Αστυνομίας.
Πήγα στον ΟΤΕ έκανα τη δουλειά μου και παράλληλα πήρα τηλέφωνο τον άνδρα μιας φίλης της Ζωής που ήταν υπάλληλος στα δικαστήρια. Σε λίγο έμαθα ότι είχα δικαστεί ερήμην γιατί ένας εργολάβος πολυκατοικίας είχε αφήσει υλικά στο πεζοδρόμιο  της οδού Αχαρνών και Θήρας όπου ήμουν επιβλέπων, είχα αλλάξει διεύθυνση και έτσι είχα δικαστεί ερήμην. Παρακάλεσα το γνωστό μου να πληρώσει τα απαιτούμενα χρήματα (4000 δρχ. ) για να με αφήσουν ελεύθερο. Πήγα στο Διοικητή της Αστυνομίας, που με δική του ευθύνη με είχε αφήσει ελεύθερο και του είπα τα καθέκαστα. Ωραία μου λέει φτηνά τη γλίτωσες, πήγαινε στον Εισαγγελέα και πες του μόλις έλθει το τηλεγράφημα να μας τηλεφωνήσει για να μπορέσεις να φύγεις.  Πήγα στον αντικαταστάτη του Εισαγγελέα, γιατί ο ίδιος έλλειπε με άδεια. Ο αντικαταστάτης ήταν τύπος Σαρτζετάκη, μόλις του είπα τα καθέκαστα έβαλε τις φωνές. Και πως κυκλοφορείς ελεύθερος, χωροφύλαξ … έρχεται όλο απορία ο χωροφύλακας που ήταν έξω από την πόρτα και κρυφάκουγε.
Χειροπέδες και στο κρατητήριο!!! Μου κόπηκαν τα γόνατα. Με πήρε αγκαζέ και βγήκαμε έξω. Είχε ακούσει την  ιστορία και μου λέει, από τα Χανιά είσαι, (ήταν και αυτός από τα Χανιά), άστον να λέει πήγαινε στο τμήμα και εγώ θάχω το νου μου, μόλις έρθει το τηλεγράφημα θα τηλεφωνήσω. Πήγα στο τμήμα πολύ στεναχωρημένος. Μόλις με είδε ο αστυνόμος μου λέει, ήρθε το τηλεγράφημα μπορείς να φύγεις. Εκανα δυο δικαστήρια αθωώθηκα και πήρα και τα χρήματα πίσω, Ηταν μια δύσκολη στιγμή της 50χρονης καριέρας μου.
Άλλη μια φορά είχα υπογράψει μια επίβλεψη σε ένα κουμπάρο μου. Ο εργολάβος κατασκευής έβγαλε τα ξύλα προστασίας από ένα φωταγωγό και μεταφέροντας τσιμεντόλιθους έπεσε μέσα στο φωταγωγό!!!  Εσπασε τα πόδια του πήγε στο ΚΑΤ. Ευτυχώς που δεν σκοτώθηκε γιατί περιέγραψε τα γεγονότα στον ανακριτή, είπε ότι αυτός έφταιγε οπότε απαλλάχτηκα με βούλευμα και δεν παραπέμφθηκα να δικαστώ, γιατί δυστυχώς για κάθε ατύχημα είναι υπεύθυνος ο Επιβλέπων Μηχανικός.
Μια άλλη φορά σε πολυκατοικία στην οδό Θησέως στην Καλλιθέα, ο εργολάβος δεν έβαλε το μηχανοσίφωνα αποχέτευσης στην πρασιά όπως προβλεπόταν από τα σχέδια, αλλά μέσα σε ένα υπόγειο. Ο μηχανοσίφωνας βούλωνε, πράγμα σύνηθες και το υπόγειο πλημμύριζε , γιατί οι αποπάνω εξακολουθούσαν να ρίχνουν νερά. Ο εργολάβος είχε τσακωθεί μαζί του για άλλους λόγους και δεν έβγαζε το μηχανοσίφωνα έξω παρ όλο που η δαπάνη ήταν ελαχίστη. Ο άνθρωπος έκανε αγωγή για μη τήρηση της μελέτης και πήγαμε κατηγορούμενοι ο εργολάβος και εγώ (ο επιβλέπων). Τα είπαμε στο δικαστήριο και ο πρόεδρος έξω φρενών τα έβαλε μαζί μας που τρώτε τα λεφτά του κόσμου και δεν κάνετε τη δουλειά σας….. Εκείνη τη στιγμή πέφτει κάτω νεκρός ο μηχανολόγος του πελάτη! Η δίκη αναβάλλεται και ο δικηγόρος, θείος του εργολάβου λέει στον ανιψιό του να βγάλει το μηχανοσίφωνα έξω γιατί θα φάμε φυλακή. Ετσι και έγινε. Είχε οριστεί δικάσιμος για κάποια Δευτέρα και το Σάββατο είχε οριστεί αυτοψία από το σχέδιο πόλεως να βεβαιώσει ότι είχε τελικά εφαρμοστεί η μελέτη. Πήγαμε την καθορισμένη ώρα, ήρθε ο υπάλληλος της πολεοδομίας να κάνει αυτοψία και ω του θαύματος μπλακ αουτ της ΔΕΗ. Φεύγω λέει ο υπάλληλος δεν μπορώ να δω τίποτα, ξαναορίστε αυτοψία. Βρε τη Δευτέρα δικαζόμαστε. Τίποτα αυτός να φεύγει. Μου δίνει ο εργολάβος ένα χιλιάρικο (300 ευρώ περίπου) και μου λέει δώστου το. Τι να κάνω κινδύνευα τη δευτέρα να τιμωρηθώ με φυλάκιση. Του έβαλα το χιλιάρικο στην τσέπη και αυτός συνέχιζε να φεύγει. Τι θα γίνει του λέω. Ελα να πάρεις το χαρτί στις δύο το μεσημέρι. Ηταν η πρώτη φορά που δωροδόκησα. Απαλλαγήκαμε τη Δευτέρα.
Το πιο συνταρακτικό όμως μου συνέβη στον ΟΤΕ όταν ήμουν προϊστάμενος επίβλεψης στο μεγάλο κτίριο του ΟΤΕ στο Διοικητικό μέγαρο της οδού Κηφισίας. Είχε έρθει στο σιδερά του εργολάβου ένας τελειόφοιτος της ιατρικής, 27 χρόνων, να δουλέψει μερικές μέρες να βγάλει τα εισιτήρια για να πάει στην πατρίδα του τη Κάρπαθο. Δυστυχώς κρατώντας ένα σίδερο το ακούμπησε κατά λάθος σε ένα ηλεκτροφόρο σύρμα και κεραυνοβολήθηκε.
Όλα αυτά τα γεγονότα με έκαναν, κακώς ίσως να αποθαρρύνω τα παιδιά μου να γίνουν μηχανικοί.


Στην τελευταία συνεστίαση ο συνάδελφος Δημήτρης Πενταγιώτης, από τη Λαμία, μας μοίρασε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, συγγραφής του, με επίκαιρο θέμα:  Αστικοποίηση και Αστική Ανάπτυξη. Στο βιβλίο αυτό αναφέρεται και το τραγούδι του Κηλαϊδόνη, αρχιτέκτονας και αυτός, που εξιστορεί την αστικοποίηση του κολλήγα και αυτό πολύ επίκαιρο
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΣΤΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:

 

 

 



Η ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ ΤΟΥ 2013

60  Χρόνια από την είσοδο στο Πολυτεχνείο, έγινε, στις 17.4.2013  η ετήσια συνεστίαση των Πολιτικών Μηχανικών που αποφοίτησαν το 1957.

Από τους αποφοιτήσαντες τότε 97, ευρίσκονται εν ζωή  56  που όλοι έχουν υπερβεί το 80ον έτος της ηλικίας των. Από αυτούς στη συνεστίαση, που έγινε όπως πάντα με τη φροντίδα των συναδέλφων Σπύρου Αποστολάτου, Θεόδωρου Δερματίδη και Τάκη Καρανάσου  παραβρέθηκαν 28 συνάδελφοι.

Θυμηθήκαμε τα παλιά και κάναμε κριτική στην κατάσταση, όπως έχει δημιουργηθεί μετά την εκδήλωση της κρίσης. Τα σχόλια ήταν πάμπολλα. Εγινε κριτική για την περίπτωση του συμμαθητή μας Μπάμπη Βωβού και επισημάνθηκε ότι είναι άδικο να ταλαιπωρείται ένας επιστήμονας, ένας μεγάλος κατασκευαστής που έχει κάνει τεράστιο έργο και έχει προσφέρει τόσα πολλά. Ελέχθη μάλιστα ότι του οφείλονται τεράστια ποσά από ενοικιαστές που αδυνατούν να πληρώσουν τα ενοίκια λόγω κρίσης, μεταξύ των οποίων , όπως ελέχθη, είναι και η ΝΔ που οφείλει  ενοίκιο  για τα γραφεία της στη Συγγρού της τάξεως του 1.400.000 ευρώ (μηνιαίο μίσθωμα 56.000), Εκδηλώθηκε από όλους  η συμπάθεια και συμπαράσταση μας στον Μπάμπη Βωβό. Αναπολήσαμε διάφορα γεγονότα από την επαγγελματική μας διαδρομή και μιλήσαμε για τους συμμαθητές μας που έχουν φύγει από τη ζωή.

Παρακάτω δημοσιεύονται φωτογραφίες από τη συνεστίαση και φωτογραφίες του Μπάμπη Βωβού από τη βράβευσή του, τα παλιά καλά χρόνια, με το Παγκόσμιο Βραβείο Κατασκευής.


ΝΙΚΟΣ ΜΗΛΙΑΡΑΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΛΑΓΙΑΝΑΚΟΣ






ΝΙΚΟΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ -  ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΛΙΑΣ

 

 

 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗΣ- ΒΑΣIΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ

 

 


ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΟΝΤΗΣ-ΣΠΥΡΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ 

 

ΤΑΚΗΣ ΚΑΡΑΝΑΣΟΣ-ΝΑΣΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΣ-ΜΑΝΟΛΗΣ ΖΨΓΡΑΦΑΚΗΣ


  

 

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

 

 

 

ΧΑΡ. ΦΩΣΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΡΑΞ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ-ΜΑΝ. ΖΩΓΡΑΦΑΚΗΣ

 

 

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ-ΝΙΚΟΣ ΣΤΡΟΥΜΠΟΣ

 

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΛΙΑΣ-ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΜΑΤΙΔΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

 

  

 

ΝΙΚΟΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΤΣΗΣ

 

  

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΛΑΓΙΑΝΑΚΟΣ-ΔΗΜ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗΣ

 

  
ΦΑΝΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ-ΤΑΚΗΣ ΚΑΡΑΝΑΣΟΣ
ΝΑΣΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΣ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΘΥΜΑΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΖΑΚΙΔΗΣ-ΑΘΑΝ ΠΑΝΑΓΑΚΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΜΗΛΙΑΡΑΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΙΔΟΣ-ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΣ

 
Ν. ΜΗΛΙΑΡΑΣ, Σ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ

 



ΜΠΑΜΠΗΣ ΒΩΒΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

 

 


ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ 1957 Α ΜΕΡΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 








Συνεστίαση της 20 Μαρτίου 2014
(δυστυχώς το πρόγραμμα δεν ελέγχεται με αποτέλεσμα να μην είναι η παρουσίαση πολύ καλή)





Είχαμε και εφέτος την καθιερωμένη συνεστίαση με οργανωτές όπως πάντα τους συναδέλφους


Σόλων Κυδωνιάτης
 Σπύρο Αποστολάτο, Θόδωρο Δερματίδη και τον επίτιμο πρόεδρό μας, τον  Τάκη Καρανάσο. Βρεθήκαμε πάλι 28 συνάδελφοι από τους 50 περίπου επιζώντες. Ολοι πλέον άνω των 80 αλλά θαλερότατοι. Η συγκέντρωση στο εστιατόριο του 


πανεπιστημίου, όπως πάντα, Ακαδημίας και Σίνα, Η τάξη μας ήταν απολιτική και εξακολουθεί να είναι. Οι συζητήσεις περιστράφηκαν κυρίως από αναμνήσεις κατά  τη στρατιωτική μας θητεία.





ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΦΩΣΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ




ΣΙΟΝΤΗΣ, ΠΛΑΓΙΑΝΑΚΟΣ, ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΑΝΑΓΑΚΗΣ, ΜΠΑΖΑΚΙΔΗΣ

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ


ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ,ΚΟΛΙΑΣ,ΠΑΝΤΑΖΗΣ

 




 

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ





ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ, ΔΕΤΣΗΣ




















Παρόντες περίπου οι ίδιοι με πέρυσι. Εμφανίστηκαν ο Κώστας Μακρής και
ο Χρήστος Παναγόπουλος Η
ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ
σύναξη ξεκίνησε από το εντευκτήριο όπου δέσποζε ο πίνακας με τον 

ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ, ΚΑΡΑΝΑΣΟΣ, ΚΡΙΝΗΣ
καθηγητή μας, της Αρχιτεκτονικής Σόλωνα Κυδωνιάτη ακαδημαϊκό. Αφου μαζευτήκαμε όλοι πήγαμε στην αίθουσα φαγητού και μετά τις
ΜΑΚΡΗΣ, ΣΤΡΟΥΜΠΟΣ
11 αρχίσαμε να αποχωρούμε σιγά σιγά με την ελπίδα ότι και τον επόμενο χρόνο θα φροντίσουν οι οργανωτές να συναντηθούμε πάλι και να είμαστε όλοι παρόντες χωρίς απώλειες.

ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

 














ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ 1957 Β ΜΕΡΟΣ

 

 

 

 

 

 

   

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ 1957 Γ ΜΕΡΟΣ

 

 

 http://www.betonhistory.blogspot.com/) Οποιος έχει συμπληρωματικά στοιχεία και φωτογραφίες  να μου τις στείλει να τις δημοσιεύσουμε)



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ


























ΜΕΓΑΛΕΣ ΓΕΩΔΑΙΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ
ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ, ΒΩΒΟΣ, ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ




ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ ΚΑΘ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ

ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ

ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΑΔΩΝΑ






ΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΣ  -  ΜΠΡΑΛΟΣ



ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΛΑΔΩΝΑ

ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΟΥΡΟΥ


Γ. ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΚΑΘ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗΣ

Ι ΡΩΜΑΙΔΗΣ ΚΑΘ ΥΔΡΑΥΛΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ




2 σχόλια:

  1. Ωραία η παρουσίαση και οι ιστορίες που αναφέρετε.

    Επειδή τα κείμενα είναι τεράστια. Καλό θα ήταν να μην είναι τόσο μεγάλα τα κείμενα, για παράδειγμα θα μπορούσε όλη αυτή η παρουσίαση να είχε χωριστεί σε πολλές μικρότερες παρουσιάσεις που η κάθε μία θα έμπαινε με ξεχωριστό post στο blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικά περιγράφετε μια άλλη εποχή! Τίποτα από ότι λέτε που επικρατούσε εκείνα τα χρόνια δεν θα μπορούσε να ισχύει σήμερα. Η σχολή καταδυναστευσε καποιες άλλες σχολές του Πολυτεχνείου για δεκαετίες. Ακόμη και σήμερα απόφοιτοι των Πολιτικών έχουν αρμοδιότητες και επαγγελματικα δικαίωματα για έργα που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο της σχολής. Εχουν "λέγειν" και δικαίωμα υπογραφής σε μελέτες που δεν αφορούν κατασκευές...είναι απίστευτο...Αυτό είναι ενδεικτικό του τι επικρατούσε στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Πάντα μια μικρή "κάστα" επαγγελματιων και αξιωματούχων να απολαμβάνει δικαιωμάτων λόγω αδίκων και πεπαλαιωμένων νόμων. Αυτό ισχύει μερικώς ακόμη και σήμερα μεχρι ενός σημείου βέβαια. Πια η σχολή έχει χάσει την οποία "ψευδή" αίγλη είχε εκείνα τα χρόνια. Αλλωστε μιλάμε για μια εποχή όπου ήταν και η μοναδική σχολή στην Ελλάδα όπου μπορούσε κάποιος να διδαχτεί την επιστήμη του πολιτικού μηχανικού. Ευτυχως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν πια εκλείψει οι καθηγητές του "10 ο Θεός και 9 καθηγητής"!!! Μια προσεγγιση πληρως αντιπαιδαγωγικη μετά σημερινά δεδομένα. Οι περισσότεροι από αυτούς του καθηγητες μάθαιναν τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων στου "κασιδη το κεφάλι", βλέπε πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές. Σας ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή